Buddha approved of and loved both the system of republics as well as the system of monarchy. He himself came from a republics establishment; he belonged to the Śākya-gaṇa. The republic that lay close to it was the Kolīya-gaṇa. There was a huge quarrel between the Śākya-gaṇa and the Kolīya-gaṇa with regard to sharing the waters of the River Rohiṇī.
The Pāṇḍavas wandered from one forest to another for several days.[1]
One of the Kannada literary giants of the twentieth century, K V Puttappa (Kuvempu) once classified[1] literature as Sakaala (timely) and Trikala (timeless) literature. Given the innate nature of the medium, journalistic (news reports, opinion pieces, editorials, magazine essays) literature belongs to the former category. Yet, in the hands of masters, even this category of literature takes on a quality of timelessness.
Samudragupta had a wife named Dattadevi. Ramagupta and Chandragupta Vikramaditya were their sons. We are fortunate to know their names and other details from the coins that were minted in that era. A great economic, cultural, and social revolution took place in the Gupta Age. We can see in history how the span, the vastness, and the kṣātra (of the Gupta Age) protected people in all stages of life, from all walks of life.
On the arrival of the spring, trees shed their old leaves and sprout all over and the extreme climate gives way to a pleasant one. Trees grow prosperous with fragrant flowers and attract flocks of excited birds and insects. Spring implies ‘love is in the air’ for all. Many animals and birds flock and breed at this time. Spring is most suitable for travel, outings and outdoor celebrations.
ऋत-सत्ययोरर्थभेदस्तैत्तिरीयब्राह्मणस्य वचनेनानेन स्पष्टीभवति।
“ऋतं त्वा सत्येन परिषिञ्चामीति नायं परिषिञ्चति। सत्यं त्वर्तेन परिषिञ्चामीति प्रातः। अग्निर्वा ऋतम्। असावादित्यः सत्यम्। अग्निमेव तदादित्येन सायं परिषिञ्चति। अग्निनादित्यं प्रातः सः।”
சிவன் தனது ஒரு கையில் உடுக்கையை ஏந்தி நிற்கிறான். லயத்தின் தலைவன் லய வாத்தியம் வாசிக்கிறான். சமஸ்கிருதத்தின் அடிப்படை ஆதாரமான ‘மஹேஷ்வர-ஸூத்திரங்கள்’ சிவன் தனது உடுக்கையைத் தட்டுகையிலேயே ஏற்பட்டன என்று நம்பப்படுகிறது. சிவன் தனது உடுக்கையை ஒலிக்கச் செய்கையிலே, தமிழ் ஒரு பக்கமும் சமஸ்கிருதம் மற்றொரு பக்கமுமாக வெளிவந்தன என்ற அழகான ஒரு கருத்தினைத் தமிழர்கள் குறிப்பிடுவார்கள். உடுக்கையைக்கொண்டு சிவன் வெளியில் ஒலி எழுப்புகிறார், எனினும் அவர் உள்ளத்திலோ என்றும் அமைதி நிலவுகிறது – உண்மையில் சிவனது உடுக்கை ஒரு விசித்திரமான குறியீடாகும். கன்னட எழுத்தாளரான திரு டி. வி.