Hinduism, the universal way of life, is practised by more than one billion people the world over. Adherents of the Hindu faith comprise a sixth of the global population. Available records tell us that it is the oldest religious order in the world, with an unbroken history of at least seven thousand years.[1] A person who follows Hinduism is called a ‘Hindu’ but we must remember that this term is more a geographical indicator than a religious one.
ನಿಗ್ರಹಾನುಗ್ರಹಸಮರ್ಥರಾಗಿದ್ದ ನಾರದರಿಗೂ ಅನ್ಯರಿಂದ ಶಾಪ ಬಂದಿತ್ತು; ಆಗೀಗ ಅಪಮಾನಗಳೂ ಆಗಿದ್ದವು. ಇವುಗಳ ಸೂಚನೆಯನ್ನು ನಾವು ಮುನ್ನವೇ ಕಂಡೆವಾದರೂ ಅವುಗಳ ಕೆಲವು ವಿವರಗಳನ್ನೀಗ ನೋಡಬಹುದು. ಹಿಂದೊಮ್ಮೆ ಇಂದ್ರಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಉರ್ವಶಿಯ ನೃತ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ನಾರದರು ವೀಣಾವಾದನ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದರಂತೆ. ಆಗ ಅವಳು ಅಲ್ಲಿದ್ದ ಇಂದ್ರಪುತ್ರ ಜಯಂತನನ್ನು ನೋಡಿ ಮರುಳಾಗಿ ತಾಳ ತಪ್ಪಿದಳು. ಇದನ್ನು ಲೇವಡಿ ಮಾಡಲೆಂದು ನಾರದರು ತಾವು ಕೂಡ ಬೇಕೆಂದೇ ಶ್ರುತಿ ತಪ್ಪಿದರಂತೆ. ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ಕಂಡು ಕನಲಿದ ಅಗಸ್ತ್ಯರು ಇಬ್ಬರನ್ನೂ ಶಪಿಸಿದ್ದಲ್ಲದೆ ಮಹತೀ ವೀಣೆಗೂ ಶಾಪವಿತ್ತರಂತೆ! (ವಾಯುಪುರಾಣ).
ನನಗೆ ಬಾಲ್ಯದಿಂದಲೂ ನಾರದಮುನಿಗಳೆಂದರೆ ತುಂಬ ಆದರ, ಕುತೂಹಲ. ಅಕ್ಷರಾಭ್ಯಾಸಕ್ಕೆ ಮುನ್ನವೇ ರಾಮಾಯಣ, ಮಹಾಭಾರತಗಳ, ವಿವಿಧ ಪುರಾಣಗಳ ಕಥೆಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತ ಬೆಳೆದ ನನಗೆ ಕಥಾಕೀರ್ತನಗಳಲ್ಲಿ, ಪೌರಾಣಿಕ ಚಲನಚಿತ್ರಗಳಲ್ಲಿ ನಾರದರ ಬಗೆಗೆ ಮತ್ತೂ ಹತ್ತಾರು ವಿಷಯಗಳು ತಿಳಿಯುತ್ತ ಬಂದವು. ಈ ತಿಳಿವು ಯಾವ ಮಟ್ಟಿಗೆ ನನ್ನನ್ನು ಪ್ರಭಾವಿಸಿತೆಂದರೆ ನನಗೇನಾದರೂ ಋಷಿತ್ವ ಬರುವುದಿದ್ದಲ್ಲಿ ಅದು ನಾನು ನಾರದರಾಗಿ ಬಾಳುವಂತಿದಿದ್ದರೆ ಮಾತ್ರ ಸಮ್ಮತವೆಂದು ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ನೆಮ್ಮುವಷ್ಟು! ಅಲ್ಲವೇ ಮತ್ತೆ, ನಾರದರಾಗುವುದರಲ್ಲಿ ಅದೆಷ್ಟು ಸೊಗಸಿದೆ, ಅದೆಷ್ಟು ನಲವಿದೆ! ಮನೆ-ಮಠಗಳ ಹಂಗಿಲ್ಲದೆ, ಸಂಸಾರದ ಬಂಧನವಿಲ್ಲದೆ, ಮುಪ್ಪು-ರೋಗ-ಸಾವು-ನೋವುಗಳ ಭಯವಿಲ್ಲದೆ, ಹಾಡಿಕೊಂಡು ಆಡಿಕೊಂಡು ಭಗವದ್ಭಕ್ತಿಯ ಭರದಲ್ಲಿ ತೇಲಿಕೊಂಡು ಬಾಳುವ ಇಂಥ ಬದುಕೇ ಬದುಕು!
Śakti-bhadra, who belongs to the Malabar region, is the author of Āścarya-cūḍāmaṇi. The play in seven acts contains the story of the Rāmāyaṇa, starting from Śūrpaṇakhā’s entry up until Rāma leaving Laṅkā to return home.
The letters also contain valuable discussions on grammar, stylistics and poetics. DVG the natural poet has occasionally composed entire letters in verse (K V Puttappa: 18.2.1944, V K Gokak: 4.9.1941). We learn of DVG’s respect for his predecessors and his honest efforts at republishing their works (T N Padmanabhan: 3.9.1968), as also his lively sense of humour that sometimes bordered on the risqué (T N Sreekantaiya: 30.3.1947). Included here is a unique letter that became the foreword to a modern Kannada classic, Maisūru Malligè (K S Narasimhaswamy: 31.12.1941).
The Hanūmannāṭaka, which is also called the Mahānāṭaka narrates the entire story of the Rāmāyaṇa. The play is famous more for its unique structure and less for its storyline. To understand the special nuances of the play, one must have a good understanding of the original epic.
Let us look at a few instances that illustrate these traits.
The self-effacing DVG protested against having a special issue of a literary magazine dedicated to him and against a book written about him (Masti Venkatesha Iyengar: 27.5.1950, V Sitaramiah: 25.4.1973). When V Sitaramiah wished to celebrate DVG’s eightieth birthday, he made a mockery of the proposal by suggesting eight hilarious activities (23.12.1968). When he was pressed into accepting an Hon. D. Litt. from the University of Mysore, he remarked:
The publication of this volume of letters is a significant milestone in our endeavour to make available the major works of D V Gundappa in English. Together with the eleven-volume Selected Writings of D. V. Gundappa, it brings to light important primary material for the first time.
From the Uttara-kāṇḍa of Vālmīki’s Rāmāyaṇa, we learn that Rāma had made up his mind to perform the aśvamedha accompanied by the golden image of Sītā. He does not expect Sītā to perform a śapatha, i.e., take an oath as per his whims. In fact, Vālmīki suggests the act. Bhū-devī does not come to take her away either, but instead, declares her pātivratya before the people gathered there.
रुद्रवर्मा, भववर्मा, महेंद्र, ईशान और जयवर्मा सहित राजाओं की एक लंबी सूची ने इस देश पर शासन किया। उनके शासनकाल के दौरान लिखे गए सैकड़ों संस्कृत शिलालेख आज भी मौजूद हैं। इन शिलालेखों में भाषा, शैली और भावना में जो शास्त्रीयता प्रदर्शित होती है, वह वास्तव में प्रशंसनीय है। क्षात्र का योगदान काफी असाधारण है क्योंकि इसने कंबुज में सनातन-धर्म के विभिन्न पहलुओं को संरक्षित करने में मदद की। 6वीं शताब्दी ईस्वी में शासन करने वाले जयवर्मा, एक सक्षम और दयालु प्रशासक के रूप में प्रतिष्ठित हुए। उन्होंने प्रसिद्ध रूप से कौटिल्य द्वारा अपने अर्थशास्त्र में निर्धारित सिद्धांतों