গীতায় কৃষ্ণ শান্তিলাভ করার নিমিত্ত এক অশ্রুতপূর্ব সূত্র প্রদান করেন। তিনি বলেন যে, যখন কোনও ব্যক্তি কামনার ঊর্দ্ধে গিয়ে, আকাঙ্ক্ষা পরিত্যাগ ক’রে, অহং এবং অধিকারবোধ বর্জন ক’রে জীবন অতিবাহিত করেন, তখনই সেই ব্যক্তি প্রকৃত শান্তিলাভ করেন (ভ. গী. ২.৭১)। কৃষ্ণ নিজজীবনে শান্তিলাভের জন্য অবিকল এই পন্থাই অনুসরণ করেছেন।
We were to start working for the Kannaḍa Sāhitya Sammeḻana (Kannada Literary Conference), which was to take place in Davanagere. The Chair of the Conference was to enter in a grand procession. Before the event, Venkannayya and I were having a casual chat along with a few others. Venkatanaranappa came to us and exclaimed, “Why are you all like this even now? The procession has to start! Come on! Get dressed quickly!"
I replied, “You haven’t got ready yet!”
Note: This is the English translation of Dr. S.R. Ramaswamy’s Kannada article titled “Giteya ananyate” published in the December 2018 edition of the “Utthana” magazine.
The world famous writer on spirituality, Paulo Coelho said the following on a recent occasion: “The moment I read the Bhagavad Gita, I fell in love with the book. It continues to be my book for all times. The Gita teaches you to understand the mystery, accept your destiny and when there is a battle to face, to go forth and fulfil your task.”
The next morning, Kṛṣṇa woke up and got ready to leave. Duryodhana and Śakuni came to Vidura’s house and informed Kṛṣṇa that Dhṛtarāṣṭra had arrived at the royal court and was looking forward to his arrival. Kṛṣṇa and Vidura left for the court in a chariot. They were followed by Duryodhana, Śakuni, Sātyakī, Kṛtavarma, and the others. Kṛṣṇa’s chariot was followed by warriors wearing strange clothes carrying war weapons. The entourage also consisted of several horses and elephants. As Kṛṣṇa entered the court amidst such grandeur, conches blew to announce his arrival.
ಇಲ್ಲೊಬನಿದ್ದಾನೆ ಪ್ರಣಯಮರ್ಮಜ್ಞನಾದ ಹದಿನಾರಾಣೆಯ ಅನುಭವರಸಿಕ. ಅವನಿಗೆ ಕೊಸರಿ ಕೊಸರಿ ಪಡೆದ ಪ್ರಣಯದ ಸವಿ ಎಷ್ಟೆಂದು ಗೊತ್ತು. ಪಾಪ, ಅವನ ಕಾದಲೆಗೀಗ ಮುನಿಸು. ಹೀಗಾಗಿ ನಿರೀಕ್ಷಿತನರ್ಮವು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಅವನ ತಕರಾರು ಕೇಳುವಂತಿದೆ. ಅಲ್ಲದೆ ಅದರಲ್ಲೊಂದು ಮೆಚ್ಚುಗೆಯ ಧ್ವನಿಯೂ ಉಂಟೆನ್ನಿ. ಹೀಗಲ್ಲವಾದರೆ ಹಲಬುವಿಕೆಯು ಅಪ್ಪಟ ಕವಿತೆಯಾಗುವುದು ಹೇಗೆ? ಅವನ ಪರಿಶೀಲನೆ ಹೀಗಿದೆ: “ಮೊದಲಿನಂತೆ ಅವಳೀಗ ಬಟ್ಟೆಯನ್ನು ಸಡಿಲಿಸಳು ಮುಜುಗರಗೊಳ್ಳುತ್ತಿಲ್ಲ; ಚೆಂದುಟಿಗಳನ್ನು ಚುಂಬಿಸಲೆಂದು ಮುಂಗುರಳನ್ನು ಸವರಿ ಹಿಂಗತ್ತನ್ನು ಬಾಗಿಸುವಾಗ ಹುಬ್ಬೇರಿಸಿ ಮೊಗ ತಿರುಗಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ; ಬಿಗಿಯಪ್ಪುಗೆಯನ್ನು ತಾನಾಗಿ ಸ್ವೀಕರಿಸುವುಳಲ್ಲದೆ ಮೈಸೆಟೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿಲ್ಲ.
The Kannada renaissance movement had begun several years earlier[1] in the Dharwad Karnataka region. One can say that in some sense, (literary) programs began in Dharwad long before it had started in Mysore. The Karṇāṭaka Vidyāvardhaka Saṅgha of Dharwad is much older than Bangalore’s Sāhitya Pariṣad. The founders of the Vidyāvardhaka Saṅgha came to Mysore, met the Mahārāja Sri Chamarajendra Wodeyar, explained their objectives in detail, and sought his help.
After the death of Aurangzeb, the Mughal empire was scattered and confused. In fact, this had already started during Aurangzeb's lifetime itself. As a result of the barbaric behaviour of Muslims and forcible conversions to Islam, millions of Sanatana Dharmis were attacked and tormented; every single Hindu had in his heart, a deep-seated hatred for Islam and the spirit of revenge had risen.
The next day, Kṛṣṇa left from Vṛkasthaḻa and headed towards Hastināpura. Bhīṣma, Droṇa and other older Kauravas received him on the way. The entire city was decorated. The path was filled with hordes of people and the crowd slowed down Kṛṣṇa’s horse. A large number of people had gathered on rooftops and it seemed as though the buildings would collapse because of their weight! Kṛṣṇa visited Dhṛtarāṣṭra at his palace, paid his respect to the King and to the other elders. After spending some time chatting with the Kauravas, he went to Vidura’s house.
ಪ್ರಕೃತಕೃತಿಯ ಪದ್ಯಗಳನ್ನು ಪ್ರಧಾನವಾಗಿ ಮುನಿದ ನಾಯಿಕೆಗೆ ಸಖಿಯ ಹಿತಬೋಧೆ, ಭಾವಶಬಲಿತೆಯಾದ ನಾಯಿಕೆಯು ಸಖಿಯರಿಗೆ ಹೇಳುವ ಮಾತುಗಳು, ನಾಯಕ-ನಾಯಿಕೆಯರ ಸಂವಾದ, ನಾಯಕ-ಸಖಿಯರ ಸಂವಾದ, ಕವಿಯದೇ ಆದ ನಿರೂಪಣೆ ಎಂಬಿವೇ ಕೆಲವು ವಿಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಅಡಕಮಾಡಬಹುದು. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಕವಿಯು ಯಾವುದೇ ವ್ಯಕ್ತಿಗೂ ಪಕ್ಷಪಾತವಿಲ್ಲದೆ—ತನ್ನದೇ ಆದ ಪೂರ್ವಗ್ರಹಗಳೂ ಇಲ್ಲದೆ—ಅಪ್ಪಟವಾದ ಪ್ರಣಯವನ್ನು ಮಡಿ-ಮೈಲಿಗೆಗಳ ಗೋಜಿಲ್ಲದೆ ಸಾಕ್ಷಾತ್ಕರಿಸುತ್ತಾನೆ. ಈ ಕಾರಣದಿಂದಲೇ ಅಮರುಕನನ್ನು ಚಿತ್ತವೃತ್ತಿಸಾರ್ವಭೌಮನೆಂದೂ ಪದ್ಯರೂಪದಲ್ಲಿ ನೃತ್ಯವನ್ನು ಕಂಡರಿಸಿದ ರಸಶಿಲ್ಪಿಯೆಂದೂ ಶಂಕೆಯಿಲ್ಲದೆ ಹೇಳಬಹುದು. ಪ್ರಕೃತಲೇಖನದಲ್ಲಿ ಇಂಥ ಶೃಂಗಾರಸಂದರ್ಭಗಳ ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳೋಣ.