வேதம் கற்பதன் குறிக்கோள் மந்திரங்களை மனப்பாடம் செய்வது மாத்திரம் அல்ல. பாடத்தின் பொருளையும் மாணவர்கள் அறிந்திருக்க வேண்டும். பண்டைய அறிஞர்கள் பலர் குருட்டு மனப்பாடத்தை கண்டனம் செய்தும், பொருளுணர்ந்து (தியானித்து) பயில்வதைப் போற்றியும் உள்ளனர். இவ்வாறிருப்பினும், பல நூற்றாண்டுகளாக வேதம் பயின்றவர்கள் பொருளறியாமல் அவற்றை மனனம் மாத்திரமே செய்து வந்தனர். இது இன்றும் தொடர்கிறது.
பிரம்மசாரியின் நடத்தைக்கான கோட்பாடுகளை பல நூல்கள் விதிக்கின்றன. அவற்றுள் சில:
There lived a king named Duṣyanta who belonged to the lineage of Puru. He was valorous and was ruling over the earth in a dhārmic manner. There was no varṇa-saṅkara, i.e., mixing of the varṇas in his kingdom. There were no hardships faced for cultivation of crops and for growing food. All citizens got their share of artha and kāma by strict adherence to dharma. No one committed sins. People knew no fear of thieves; they did not even know what hunger felt like and were never tormented by diseases.
Ramanna is my Cikka-tāta (grandfather’s younger brother). Sheikhdar Gundappa’s second son. I had briefly introduced him in my earlier writings. He initially worked as a government employee probably in the excise department and seemed to have saved some of the money he earned during that period. By the time I was born, he was not formally employed. He was self-reliant. A bit of money lending along with a stamp vendor job.
On the evening of Deepavali in 1923, we, i.e., Sastri and his friends, reached Mysore. As per the directions of Sir Mirza Ismail, our stay was arranged at the Vasanta Mahal. There were no pre-determined errands or tasks to be carried out. Mirza Saheb wanted Sastri to spend the evening in whatever manner he wished to. It was to proceed ‘as the spirit moves’. I shall narrate a couple of incidents that took place then.
āśīrnamaskriyā vastunirdeśo vā || (Dandin: Kavyadarsha)
சந்தியா[1] என்றால் அந்தி நேரம் என்றாலும் காலை, மாலை என இரு வேளைகளிலும் சந்தியா வந்தனம் செய்யப் படுகின்றது.[2] சூரியனைப் போற்றும் இச்சடங்கை நாம் ‘sandhyopāsana’ என்றோ ‘sandhyāvandana’ என்றோ அல்லது வெறுமே ‘sandhyā என்றோ அழைக்கிறோம்.[3] 'சந்தியா' என்பது 'இரவு பகலை சந்திக்கும் வேளையையோ (அதிகாலை)' அல்லது 'பகல் இரவை சந்திக்கும் வேளையையோ (அந்திமாலையையோ)' குறிக்கும் சொல்.
As Yudhiṣṭhira went ahead, he first saw Duryodhana. He was sitting amidst the Devatās, glimmering with the wealth of courage, seated on a throne that was resplendent like the sun. Upon looking at that ungainly sight, Yudhiṣṭhira simply could not contain himself. Not looking in that direction a moment longer, he sharply turned his head the other way and said, “I don’t want to be in the world that is inhabited by Duryodhana! Owing to his insatiable avarice, we already performed the ghastly feat of killing all our relatives and friends!
Sanskrit is one of the most sophisticated languages in the world. A rubric of aesthetics that is universal in scope governs its poetry. Sanskrit has also evolved a highly language-specific scheme of analysis comprising poetic conventions, prosodic patterns, and grammatical nuances. Its employment and assessment of figures of sound and sense are unique.
ಕುಸುಮ ಕೋಮಲೆಯೆನಿಸಿದ್ದ ದ್ರೌಪದಿ, ಸೋದರರ ಬಗೆಗೆ ಅಮಿತ ಪ್ರೇಮವುಳ್ಳ, ಭೀಮ ಹಿಂದೆ ತಮಗಾದ ಒಂದೊಂದು ಅನ್ಯಾಯವನ್ನೂ, ಅಪಮಾನವನ್ನೂ ನೆನೆಯುತ್ತ ಭೀಭತ್ಸ ಎನಿಸುವಂತಹ ಕೃತ್ಯಕ್ಕೆಳಸಿ, ಅದರಲ್ಲಿ ಸಂತೃಪ್ತಿ ಕಾಣುವುದನ್ನು ನೋಡಿವಾಗ, ಎಲ್ಲ ದ್ವೇಷ, ಸೇಡು, ಅಪಮಾನಗಳೂ, ಇಂತಹ ಕೃತ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಸಮಾಧಾನ ಪಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವಂತಹ ಮಾನವನ ಮೂಲ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯಲ್ಲಿರುವ ಸಾರ್ವಕಾಲಿಕ ಸತ್ಯ ಗೋಚರವಾಗುತ್ತದೆ. ಪ್ರತಿಹಿಂಸೆಯಿಲ್ಲದೇ ಸೇಡಿಗೆ ಶಾಂತಿಯಿಲ್ಲವೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಭೀಮ ದ್ರೌಪದಿಯರಾಗಬಹುದು, ಅಗಾಮೆಮ್ನನ್ ನ (Agamemnon) ಪತ್ನಿ ಕ್ಲೈತಮ್ನೆಸ್ತ್ರಾ (Clytemnestra) ಆಗಬಹುದು, ಬ್ಯಾಂಡಿಟ್ ಕ್ವೀನ್ ಫೂಲನ್ ದೇವಿಯಾಗಬಹುದು. ಈ ಮೂಲಭೂತ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯನ್ನು ನಾಗರೀಕತೆಯಾಗಲೀ, ವಿದ್ಯೆಯಾಗಲೀ ಸಂಪೂರ್ಣ ಹತ್ತಿಕ್ಕಲಾರದೆಂದೆನಿಸುತ್ತದೆ.
