Srinivasa Sastri possessed several characteristic traits that won people’s heart and gained him their appreciation. Scholarship, oratory skills, boarded mindedness, generosity, profundity, ethical shrewdness and political stances – these were amongst the several different kinds of qualities he possessed. It would not be an exaggeration to say that he was largely unparalleled in these qualities.
After Yudhiṣṭhira heard the tragic tale of the Yādavas from Arjuna, he felt like renouncing everything and setting out on a long voyage. He looked at Arjuna and exclaimed, “Time indeed brings maturity to all animals, it creates balance in all beings; I too am caught in the grip of Time; you too know this very well!”
Arjuna concurred with his brother’s opinion and said, “Oh! Time! Time! Who indeed can escape from it?”
ಈ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ಅಭಿಜಾತನೃತ್ಯಗಳನ್ನು ಯಕ್ಷಗಾನದೊಡನೆ ಹೋಲಿಸಿ ನೋಡಿದಾಗ, ಮಿಕ್ಕೆಲ್ಲ ನೃತ್ಯಪದ್ಧತಿಗಳಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿ ಯಕ್ಷಗಾನವು ನಾಟ್ಯಪದ್ಧತಿಯಾಗಿ ತೋರುವುದು ಸುವೇದ್ಯ. ಈ ಕಾರಣದಿಂದಲೇ ಇಲ್ಲಿ ಲೋಕಧರ್ಮಿಯ ಪಾರಮ್ಯವಿರುತ್ತದೆ; ಮತ್ತಿದು ಸಮಸ್ತಜನರಿಗೂ ಸಂತೋಷವೀಯುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಈಚೆಗೆ—ಅಂದರೆ, ಚಲನಚಿತ್ರ ಮತ್ತು ದೂರದರ್ಶನಗಳ ಪ್ರಭಾವ ವ್ಯಾಪಕವಾಗುತ್ತ ಬಂದಂತೆ—ಇವುಗಳ ಲೋಕಧರ್ಮಿಯ ಪಾರಮ್ಯವು ಸಹಜವಾಗಿಯೇ ಮಿಗಿಲಾಗಿ ತೋರಿ, ಇವುಗಳ ಹೋಲಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಯಕ್ಷಗಾನವು ನಾಟ್ಯಧರ್ಮಿಗೇ ನಿಕಟವೆನಿಸಿದೆ. ಹೀಗಾಗಿಯೇ ಸುಕುಮಾರಮತಿಗಳಾದ ಸಾಮಾನ್ಯರಿಗೆ ಯಕ್ಷಗಾನಕ್ಕಿಂತ ಚಲನಚಿತ್ರ ಮತ್ತು ದೂರದರ್ಶನಗಳೇ ಹತ್ತಿರವಾಗಿವೆ.
গীতার ত্রয়োদশ অধ্যায়ে, কৃষ্ণ যেসব বিভিন্ন গুণাবলীর বর্ণনা দেন, সে সকলই প্রকৃত গুণের পরিচায়ক (ভ. গী. ১৩.৭-১১)।
Thirty-six years after the Mahābhārata War transpired, yet another catastrophe struck. Once, the three mahaṛṣis – Viśvāmitra, Kaṇva, and Nārada – came to Dvāraka. Sāraṇa and other Yādavas desired to play a prank on them; they got Sāmba, one of the Yādavas, dressed as a girl and took him to them with a request: “This is Babhru’s wife; he wishes a son to be born to him. Now, will this damsel give birth to a boy or a girl, please tell us! You are all ṛṣis; you will indeed know this correctly!”
