Philosophy

சிவனை வர்ணிக்கையிலே, நாம் அவனது பண்பு மற்றும் வடிவினை எடுத்து விளக்காமல், அவனது உருவகங்களையே எடுத்து விளக்கினோம். ஏனெனில் மனித இயல்பினைப் புரிந்துகொள்வதென்பது சுலபமான காரியமல்ல. ஆனால் ஒரு குறிப்பிட்ட சமூகத்தினரிடையே பொதுவான பல தன்மைகளைக் காண முடிகிறது.

நமது சம்பிரதாயங்களில், சிவன் ‘அவதாரம்’ ஏற்பதில்லை. மாறாக, விஷ்ணுவோ பல அவதாரங்கள் ஏற்று வருகிறான். இதற்கென்ன காரணம்? நாம் குடும்பத்திலோ அல்லது ஓர் அமைப்பிலோ வெவ்வேறு கதாபாத்திரங்களாக அங்கம் வகிக்கிறோம். ஆனால் ஒரு தனி நபராக, நாமே நம்மிடத்தில் நடிக்க வேண்டிய தேவையில்லை. தனி மனித லட்சணத்திற்கான அவ்வடையாளமாய் சிவன் விளங்குகிறான்.

९

ऋत-सत्ययोरर्थभेदस्तैत्तिरीयब्राह्मणस्य वचनेनानेन स्पष्टीभवति।

“ऋतं त्वा सत्येन परिषिञ्चामीति नायं परिषिञ्चति। सत्यं त्वर्तेन परिषिञ्चामीति प्रातः। अग्निर्वा ऋतम्। असावादित्यः सत्यम्। अग्निमेव तदादित्येन सायं परिषिञ्चति। अग्निनादित्यं प्रातः सः।”

சிவன் தனது ஒரு கையில் உடுக்கையை ஏந்தி நிற்கிறான். லயத்தின் தலைவன் லய வாத்தியம் வாசிக்கிறான். சமஸ்கிருதத்தின் அடிப்படை ஆதாரமான ‘மஹேஷ்வர-ஸூத்திரங்கள்’ சிவன் தனது உடுக்கையைத் தட்டுகையிலேயே ஏற்பட்டன என்று நம்பப்படுகிறது. சிவன் தனது உடுக்கையை ஒலிக்கச் செய்கையிலே, தமிழ் ஒரு பக்கமும் சமஸ்கிருதம் மற்றொரு பக்கமுமாக வெளிவந்தன என்ற அழகான ஒரு கருத்தினைத் தமிழர்கள் குறிப்பிடுவார்கள். உடுக்கையைக்கொண்டு சிவன் வெளியில் ஒலி எழுப்புகிறார், எனினும் அவர் உள்ளத்திலோ என்றும் அமைதி நிலவுகிறது – உண்மையில் சிவனது உடுக்கை ஒரு விசித்திரமான குறியீடாகும். கன்னட எழுத்தாளரான திரு டி. வி.

இந்திய சம்பிரதாயங்களில் சிவன், ராமன், கிருஷ்ணன் எனும் தெய்வங்களை கற்றோரும், மற்றோரும் தொன்றுதொட்டு வணங்கி வருகின்றனர். ராமனும், கண்ணனும் வரலாற்றுக் கதாநாயகர்களெனில், சிவனோ ஒரு புராண புருஷன் ஆவான். ஆத்திகராயினும், நாத்திகராயினும் இம்முப்பெரும் தெய்வங்களின் கொள்கைகளைக் கடைபிடிப்பதன் மூலம் பெரிதும் பயன்பெறலாம். இதுவே சிவ-ராம-கிருஷ்ணர்களின் தன்மையாகும்.

४

ऋततत्त्वे त्रिचतुरर्थच्छायाविच्छित्तयः सन्तीव भान्ति—

India’s greatest gift to the world is perhaps Vedānta, the science of reality, which can be hailed as the crown-jewel among the various treasures that our unbroken tradition of over five thousand years has offered.

Public life is replete with seeming paradoxes. A person closely involved in the public space cannot be hassled by what other people think about him but if someone accuses him of a wrongdoing, he must be capable of clearing his name. After all, his reputation is one of his greatest assets. A classic example in the case of Krishna is the episode of the śyamantakamaṇi. Satrajit’s brother who had been wearing it was found dead. Krishna was accused of theft and murder by Satrajit. He declared that if he did not find the jewel within twenty-one days, he would not return to Dvaraka.

As individuals, we can be utterly honest and upright. But that will not work at the societal realm. A public figure will have to resort to strategies. We see Krishna’s brilliance and foresight throughout. Long before he befriended the Pandavas, he was laying out a strategy for change.

१

When Akrura comes to Gokula and invites Krishna to participate in the dhanuryāga, he takes leave of his foster-parents Yashoda and Nandagopa, and goes off with Akrura taking his brother Balarama with him. Even as the brothers enter the city of Mathura, they meet the royal washerman. Krishna and Balarama were honourable guests in Mathura but when they requested the washerman for a pair of clothes, he refused and abused them. Krishna immediately revolts. It didn’t matter who the other person was. They say that democracy needs eternal vigilance. We see that in Krishna’s life.