Literature

ಲವನು ಹುಟ್ಟಿದ ವಾರ್ತೆಯನ್ನರಿತ ರಾಮ ತಾನೇ ಗುಟ್ಟಾಗಿ ವಾಲ್ಮೀಕಿಮುನಿಗಳ ಆಶ್ರಮಕ್ಕೆ ಹೋಗಿ ಮಗುವಿಗೆ ಜಾತಕರ್ಮಾದಿಗಳನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ಲವ ಆ ಬಳಿಕ ದರ್ಭೆಯ ಕೂರ್ಚದಿಂದ ನಿರ್ಮಿತವಾದ ಮಗುವಾಗಿ ಜನಿಸುತ್ತಾನೆ. ಇತ್ತ ರಾಮನು ನೂರು ಅಶ್ವಮೇಧಗಳನ್ನು ಮಾಡುತ್ತಾನೆ. ಇಲ್ಲೇ ಒಂದೆಡೆ ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾದ “ರಾಮರಕ್ಷಾ ಸ್ತೋತ್ರ” ದಾಖಲೆಗೊಂಡಿದೆ. ಈ ಸ್ತುತಿಯು ಬಲಿದ್ವೀಪದಲ್ಲಿ ಕೂಡ ಪ್ರಚಾರದಲ್ಲಿದ್ದುದು ಗಮನಾರ್ಹ. ವಾಲ್ಮೀಕಿಯ ಮಾತಿನಂತೆ ಸೀತೆ ಶತಪತ್ರಕಮಲಗಳಿಂದ ಪೂಜಿಸುವ ವ್ರತವೊಂದನ್ನು ಕೈಗೊಂಡಿರುತ್ತಾಳೆ. ಅದಕ್ಕೆ ಬೇಕಿರುವ ಹೂಗಳನ್ನು ಲವನು ಅಯೋಧ್ಯೆಯ ಅರಮನೆಯ ಕೊಳದಿಂದ ಕದ್ದು ತರುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ. ಇದು ಅವನಿಗೂ ಅಲ್ಲಿಯ ಕಾಪಿನವರಿಗೂ ತಿಕ್ಕಾಟವನ್ನು ತರುವುದಲ್ಲದೆ ಸುದ್ದಿ ರಾಮನ ವರೆಗೂ ಹೋಗುತ್ತದೆ.

Lohajaṅgha kept composure even as he entered Lanka and met King Vibhīṣaṇa at his palace. The king treated him with respect and asked: ‘O great brāhmaṇa, what brings you here?’ The cunning Lohajaṅgha answered: ‘O king, my hometown is Mathura. Being afflicted by poverty, I observed severe austerities without partaking of any food, in a temple there, to please Nārāyaṇa. One night, he came to me in my dreams and said: ‘Go to my devotee Vibhīṣaṇa. He will shower you with wealth’. I asked: ‘How can this be, O lord, given my lowliness compared to Vibhīṣaṇa’s stature?’.

“ಅಧ್ಯಾತ್ಮರಾಮಾಯಣ”ದಂತೆಯೇ ಈ ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಕೂಡ ಮಂಥರೆ, ಕೈಕೇಯಿ ಮೊದಲಾದವರಿಗೆ ನಿರ್ದೋಷತೆಯ ಪರವಾನಗಿ ಸಿಗುತ್ತದೆ. ಇಲ್ಲಿಯೂ ಅದು ಸರಸ್ವತಿಯ ಲೀಲೆ. ರಾಮನು ವನವಾಸದಲ್ಲಿರುವಾಗ ಶಿವಾಲಯವೊಂದರಲ್ಲಿ ಶಿವಪೂಜೆ ಮಾಡುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ. ಈ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಶಿವ-ಕೇಶವಸಾಮರಸ್ಯ ಸಂದಿರುವುದು ನಿಜಕ್ಕೂ ಸ್ತವನೀಯ. ಸೀತಾಪಹರಣವಂತೂ ಎಲ್ಲ ರೀತಿಯಿಂದಲೂ ಒಂದು ಲೀಲೆ; ಅಪಹೃತೆಯಾಗುವುದು ಮಾಯಾಸೀತೆಯೆಂದು ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿ ಹೇಳಬೇಕಿಲ್ಲ. ಇಂತಿದ್ದರೂ ಲಕ್ಷ್ಮಣರೇಖೆ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತದೆ. ರಾವಣನಿಂದ ಮೊದಲ್ಗೊಂಡು ಇಲ್ಲಿ ಬರುವ ಸಂನ್ಯಾಸಿಗಳೆಲ್ಲ ಅದ್ವೈತಸಂಪ್ರದಾಯಾನುಸಾರವಾಗಿ ಶಿಖಾ-ಯಜ್ಞೋಪವೀತವಿಲ್ಲದ ಏಕದಂಡಿಗಳು. ಇಲ್ಲಿಯ ಸುಗ್ರೀವ-ವಿಭೀಷಣರು ಕೂಡ ಮತ್ತಷ್ಟು ನಿಃಸ್ಪೃಹರಾಗುತ್ತಾರೆ.

Learning of his capture, Caṇḍamahāsena came by himself to the main entrance to the city and escorted him [i.e. Udayana] with great respect into the city. The citizens were thrilled looking at Vatsarāja. "If our king plans to kill this person, by any chance, we will all give up our lives too!" they said. The king Caṇḍamahāsena declared, "I will not get Vatsarāja killed" and with these words, the crowd was brought under control.

Udayana started reigning over the kingdom which he inherited from his father on a prosperous note. However, he gradually handed it over to Yaugandharāyaṇa and the other ministers and became preoccupied with hunting and playing the vīṇā. The vīṇā playing used to take place every day, all day. Also, with the enthralling power of the vīṇā, he used to ensnare rut elephants. He did have this constant refrain though: ‘I don’t see anywhere a bride who is best suited for me, both in terms of lineage and appearance. I hear that there is Vāsavadattā.

Śrīdatta went in search of water for her. As he looked for a source of water, it got dark. While he found water roaming around the forest, he had lost his way. The next morning, anxious to see his beloved, he arrived at the spot where the dead horse lay. He however, did not find Mṛṅgākavatī or his friends at the spot. Therefore, distracted, he placed his sword down and he climbed up a tree looking around when the leader of a Śabara clan came to the spot and took away the sword Mṛgāṅka which was placed at the foot of the tree.