Culture

The starting salary for teachers in the education department was three rupees. This was during the time of Garret, Leonard, Rice, and other British officers. As this continued for ten to fifteen years a promotion to four rupees was given; and persons who labored for more than twenty years received five rupees. There was a constant recommendation from the officers of the department that this was insufficient and had to be increased. The government used to respond as insufficient funds.

The Necessity of History

What’s the meaning of this? It is just that history will never leave us. What we do, what we don’t do, what we experience, what we avoid experiencing – all these form a part of history. In what we do and experience, if we tread with wisdom, we can avoid mishaps and fulfil our desires at least to some extent. If we want to gain such wisdom, the only path before us is the deep study of history.

History and Biography – these two genres of literature are new to our country. They are not particularly ancient to any country.

In this essay, when I say ‘history’ I’m referring to the history of a certain geography or a land and when I say ‘biography’ I’m referring to the personal history of a famous man or woman. We shall see the details in due course.

My Dedication to Lessons

My maternal uncle prepared me for all the above lessons. A special part of this was dedicated to mathematics. Its machinations went something like this –

‘Kurrāya’

Now I’m setting out to reminisce about my teachers.

The almighty has blessed me in myriad ways and has given me several shortcomings as well. Of those shortcomings, two are related to the aforementioned scenario.

கல்வி மற்றும் நடத்தைக்கான விதிமுறை[1]

வேதம் கற்பதன் குறிக்கோள் மந்திரங்களை மனப்பாடம் செய்வது மாத்திரம் அல்ல. பாடத்தின் பொருளையும் மாணவர்கள் அறிந்திருக்க வேண்டும். பண்டைய அறிஞர்கள் பலர் குருட்டு மனப்பாடத்தை கண்டனம் செய்தும், பொருளுணர்ந்து (தியானித்து) பயில்வதைப் போற்றியும் உள்ளனர். இவ்வாறிருப்பினும், பல நூற்றாண்டுகளாக வேதம் பயின்றவர்கள் பொருளறியாமல் அவற்றை மனனம் மாத்திரமே செய்து வந்தனர். இது இன்றும் தொடர்கிறது.

பிரம்மசாரியின் நடத்தைக்கான கோட்பாடுகளை பல நூல்கள் விதிக்கின்றன. அவற்றுள் சில:

சந்தியா[1] என்றால் அந்தி நேரம் என்றாலும் காலை, மாலை என இரு வேளைகளிலும் சந்தியா வந்தனம் செய்யப் படுகின்றது.[2] சூரியனைப் போற்றும் இச்சடங்கை நாம் ‘sandhyopāsana’ என்றோ ‘sandhyāvandana’ என்றோ அல்லது வெறுமே ‘sandhyā என்றோ அழைக்கிறோம்.[3] 'சந்தியா' என்பது 'இரவு பகலை சந்திக்கும் வேளையையோ (அதிகாலை)' அல்லது 'பகல் இரவை சந்திக்கும் வேளையையோ (அந்திமாலையையோ)' குறிக்கும் சொல்.

பிரம்மசாரி தர்மம்-மாணவனுக்கான விதிமுறைகள்[1]

தண்டம்-கோல்[1]

ஆசாரியர் மாணவனுக்கு தண்டத்தை(கோலை) வழங்கும்போது, அவன், "எனது தண்டம் கீழே விழுந்துவிட்டது, அதனை நான் எனக்கு நீண்ட ஆயுள் கிட்ட வேண்டியும், பிரம்மசரிய மார்க்கத்தில் என்னை வழிநடத்தவும், எனது மாணவ-வாழ்க்கையின் துவக்கத்தைக் குறிக்கவும் மீண்டும் என் கையில் எடுத்திருக்கிறேன்", என்று கூறி தண்டத்தைப் பெற்றுக் கொள்கிறான்.[2] உடல், மனம், வாக்கு இவைகளின் கட்டுப்பாட்டை 'தண்டம்' உணர்த்துகிறது.